Yπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που για μας σημαίνουν τον κόσμο όλο, ενώ γι’ άλλους περνάνε απαρατήρητες. Είναι οι στιγμές που αισθάνεσαι μέγας Θεός και που θα τις διηγείσε στα εγγόνια σου» Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία......
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα Τους μαθητές τους τρώει το στρες κι η αγωνία αν θα μπούνε στις ανώτατες σχολές τους μαθητές τους τρώει το στρες κι όλοι θέλουν να ξεφύγουν από Φυσικοχημείες, Άλγεβρες, Γραμματικές Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα Τους μαθητές τους τρώει το στρες τα καρδιοχτύπια οι συζητήσεις μες τις σχολικές αυλές Τους μαθητές τους τρώει το στρες μα σαν τελειώσει το σχολείο τελειώνουν της ζωής μας κι οι στιγμές οι πιο γλυκές Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα Σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας περνάμε διάφορες φάσεις.
Σε καθεμία από αυτές καλούμαστε να έχουμε κάποιους ρόλους, αποφάσεις, υποχρεώσεις και δικαιώματα. Μαθητές, φοιτητές, αργότερα εργαζόμενοι, γονείς και ούτως καθεξής. Τελειώνοντας καθεμία από τις φάσεις αυτές αναπόφευκτα γίνονται συγκρίσεις. Τα μαθητικά χρόνια είναι μια περίοδος της ζωής χωρίς πολλές ευθύνες, με αρκετές υποχρεώσεις και αγωνίες. Αγωνίες για τους πρώτους έρωτες, για τις αλλαγές στο σώμα και στο μυαλό, για το μέλλον. Τα πρώτα σκιρτήματα, το πολύωρο διάβασμα, οι εξετάσεις πάσης φύσεως (από ξένες γλώσσες μέχρι το επιστέγασμα όλων που είναι οι Πανελλήνιες), τα πρώτα νυχτοπερπατήματα… Όλα αυτά σε μια ηλικία που το μυαλό τρέχει. Οι σχολικές φάρσες, οι γκάφες, οι διαμάχες με τους καθηγητές, οι κοπάνες για καφέ, τα διαγωνίσματα και τα ευτράπελα.Οι συμμαθητές που κοροϊδεύαμε – τα παιδιά μπορούν να είναι πολύ σκληρά, οι συμμαθήτριες που τα «πρωτοφτιάξαμε», οι «εξωσχολικοί», οι καταλήψεις με τα ατράνταχτα επιχειρήματα (στρογγυλή τυρόπιτα κτλ). Φυσικά και οι εκδρομές, περίπατοι, ημερήσιες, πολυήμερες. Τελευταία και καλύτερη η πενταήμερη (ή πενθήμερη) που αποτελεί διακαή πόθο των μαθητών σε όλη τη διάρκεια του Λυκείου, λίγους μήνες πριν τις τελικές εισαγωγικές εξετάσεις.
Και μετά τι; Ανθρώπους τους οποίους βλέπεις για αρκετά χρόνια της ζωής σου κάθε μέρα, άνθρωποι με τους οποίους μοιράζεσαι πολλά τους χάνεις. Άλλοι φεύγουν για άλλες πόλεις, άλλοι κάνουν οικογένειες, άλλοι πάλι μένουν μακριά από επιλογή. Και τι μένει τελικά; Λίγοι καλοί φίλοι που συνεχίζουν να έχουν επαφές και φυσικά οι συναντήσεις. Συναντήσεις επετειακές όπου κύριο αντικείμενο συζήτησης είναι οι αναμνήσεις αυτές, τα νεότερα από τότε, οι δουλειές, τα παιδιά. Ανώδυνα πράγματα… Μέχρι την επόμενη συνάντηση, λοιπόν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου